Geysir Green er arfleifð útrásar

Geysir Green var orkuhluti útrásarinnar og merkt sömu sukkhugsun. Fjárhagsstaða fyrirtækisins er á floti og háð því hvaða pappírar eru skoðaðir, að sögn forstjóra. Það er ábyrgðarhluti af stjórnvöldum og ríkisbanka að framlengja líf Geysir Green og leyfa að braskað sé með almannaeigur. Því fyrr sem þessi útrásarsjoppa lokar því betra.

Timburmenn útrásarinnar

Útrásin skildi eftir sig sviðna jörð. Þar sem áður var boðlegur rekstur er skuldafjall sem enginn vill snerta; þar sem áður var traust ríkir tortryggni. Á tímum útrásar gat hvaða fífl sem er gengið inn í banka og fengið peninga út á loftkastalarekstur. Bankar sáu í gegnum fingur sér þegar hverskyns æfingar voru gerðar með bókhald fyrirtækja til að fegra stöðuna, enda bankarnir sjálfir í þeim leik.

Lánsfé er til í íslenskum bönkum en traustið sem er forsenda fyrir lánum til atvinnureksturs er ekki fyrir hendi. Ormahreinsun atvinnulífsins gengur líka hægt. Þau eru töluvert mörg fyrirtækni sem eiga enn eftir að fara á hausinn og farið hefur fé betra.

Ríkisvaldið gerir lítið sem ekkert til að liðka fyrir og auðvelda nýjum aðilum atvinnurekstur. Nýliðun í atvinnurekstri er nauðsynleg vegna ónýta liðsins sem kunni ekki fótum sínum forráð á veltiárunum. Nærtækt væri að ríkisvaldið beitt sér fyrir þjálfun, leiðsögn og lítilsháttar fjárstuðningi við starfsfólk fyrirtækja sem vill halda starfsemi áfram sem eigendur hafa kollsteypt. Til að hleypa átaki af þessu tagi af stokkunum þarf pólitíska hugsun og framkvæmdavilja.

Eftirhrunið gæti dregist á langinn ef þeir sem ábyrgð bera stunda reddingapólitík og föndra við altækar lausnir eins og aðild að Evrópusambandinu en láta annars reka á reiðanum. Altækar lausnir í stjórnmálum eru rangar vegna þess að þær mæta ekki fjölbreytileika mannlífsins.

Aðgangur að lánsfé lausnin

Raðbilun í dómgreind Steingríms J.

Eftir nýliðnar kosningar hafði Steingrímur J. Sigfússon öll tromp á hendi. Hann og Vinstri grænir voru þeir einu á Alþingi með hreint sakarvottorð eftir útrásaráratuginn. Steingrímur J. var potturinn og pannan í starfsstjórninni fyrir kosningar og sannaði sig á fáum vikum sem kunnáttumaður í pólitísku handverki.

Dómgreindin sveik Steingrím J. fyrst í kosningabaráttunni. Þegar hann sá að grillupólitík Samfylkingarinnar um að innganga í Evrópusambandið yrði allra meina bót náði flugi, ekki síst fyrir tilverknað manna eins og Benedikts Jóhannessonar, átti formaður Vinstri grænna að spyrna við fæti og ráðast á loftkastala aðildarsinna. Hann lét það ógert og beitti varnarviðbrögðum sem fólust í að róa stuðningsmenn Vinstri grænna um að flokkurinn myndi ekki svíkja gefna stefnu um að Íslandi væri betur borgið utan Evrópusambandsins.

Varnarviðbrögð við stórfelldum blekkingum Samfylkingar voru kolröng. Steingrímur J. gaf Samfylkingunni eftir sviðið. Í stjórnarmyndunarviðræðum var frumkvæðið í höndum Samfylkingarinnar sem las formann Vinstri grænna þannig að honum langaði svo óskaplega í ráðherradóm að kokið væri nógu vítt til að gleypa inngöngu í Evrópusambandið.

Steingrímur J. gerði stærstu mistök síns pólitíska lífs með því að samþykkja að ríkisstjórn Vinstri grænna sækti um aðild að Evrópusambandinu. Umsókn beinlínis æpir gegn öllum grundvallargildum Vinstri grænna og svipti flokkinn í einu vetfangi því dýrmætasta sem stjórnmálaflokkur á, trúverðugleikanum.

Þriðja dómgreindarbilun Steingríms J. er Icesave-samningurinn. Þar er formaður Vinstri grænna kominn í það hlutverk að spá heimsendi á Íslandi ef ekki verður skrifað upp á hörmungarsamning sem gerður var í kyrrþey og átti að smygla í gegnum Alþingi undir leyndarhjúp.

Tækifærið sem Steingrímur J. Sigfússon hafði til að verða að kafla í stjórnmálasögu lýðveldisins er tapað. Þegar til átti að taka reyndist Steingrímur J. svikul heybrók og verður sem slík neðanmálsgrein.