Pólitísk mishröðun

Ríkisstjórnin sem nú situr varð til vegna pólitískrar mishröðunar þar sem orðræða gærdagsins, sameining vinstrimanna, yfirtók raunlestur á stjórnmálastöðuna sem segir að við eigum að hafa ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Vinstri grænna. Og það var vel að merkja ríkisstjórnarmynstrið sem stóð til boða við þarsíðustu kosningar.

Ef ekki hefði verið fyrir vinskap Þorgerðar Katrínar Gunnarsdóttur varaformanns Sjálfstæðisflokksins og Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur þáverandi formanns Samfylkingarinnar hefðu líkur verið meiri á réttri ríkisstjórn. En þær stöllur náðu saman og Geir H. Haarde lét til leiðast með alkunnum afleiðingum.

Það er meiri samfella með Vinstri grænum og Sjálfstæðisflokknum í stærsta hagsmunamáli okkar um þessar mundir, afstöðunni til Evrópusambandsins. Í báðum flokkum er hefð fyrir raunsærri pólitík sem er fjarri grillustjórnmálum nýkratanna. Flokkarnir eru einnig með sterkar rætur á landsbyggðinni og þeim tamt að leita jafnvægis milli hagsmuna höfuðborgarsvæðis og dreifbýlis.

Vitanlega ber eitt og annað á milli, afstaða til stóriðju svo dæmi sé nefnt. En meira sameinar en sundrar. Niðrá þingi verða menn að kveikja á fattaranum.

 

Ríkisstjórnin þarf að fórna sér

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur þarf að fórna sér vegna Icesve-málsins. Samningurinn var gerður á ábyrgð stjórnarinnar og hún þarf að víkja þegar sýnt er að óráð sé að samþykkja hann. Það er ekki nóg að fella samninginn á Alþingi og láta annað standa óbreytt. Bæði vegna pólitískra aðstæðna innanlands og milliríkjasamskipta þarf stjórnin að segja af sér. Til að ríkisstjórn sé starfhæf þarf tiltrú og hún er ekki lengur fyrir hendi.

Þegar ríkisstjórnin er búin að segja af sér verður skipuð starfsstjórn sem gefur sér tvo mánuði til að ljúka vinnu við endurskoðun fjárlaga þessa árs. Samtímis verður metið hvort ástæða sé til að efna til kosninga í ágúst eða mynda nýjan ríkisstjórnarmeirihluta sitjandi þings.

 

Icesave kostar minnst 300 milljarða

Ögmundareymd

Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn verður hér í þrjú til fimm ár að ráðskast með efnahagsstjórnun íslenskra stjórnvalda. Hvorki sjóðurinn né fulltrúar hans hafa nokkurn metnað til að gera Ísland að varanlegri hjálendu útlends valds. Peningakallar Alþjóðagjaldeyrissjóðsins pæla í hagstærðum næstu missera og fara síðan heim. Í dyragættinni eru aftur annars konar kallar, þeir sem eru að byggja stórríki Evrópu. Þeir láta sér í léttu rúmi liggja hvernig stundarhagur blasir við. Evrópusambandskallarnir hugsa í áratugum og þeir ætla sér Ísland, eins og þráfaldlega hefur komið fram.

Ögmundur Jónasson ráðherra og einn höfundur núverandi ríkisstjórnarsamstarfs skrifar grein í Morgunblaðið í dag og kvartar undan valdsmönnum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins. Í framhjáhlaupi getur Ögmundur þess að hann ætli að greiða atkvæði sitt tillögu um að við sækjum um aðild að Evrópusambandinu.

Heldur Ögmundur að Íslendingar séu fífl?