Eyfirsk fyndni

Eyfirðingarnir lögðu á sig fyrirhöfn til að ljúga að fólki, hræða og stofna til útgjalda hjá yfirvöldum. Þetta kalla eyfirskir oddfellowar fyndni.

Hvernig væri að viðkomandi gæfu út yfirlýsingu: Afsakið, en við erum bjánar.

Ísbjörninn blekking

Sturlungaöld - Samfylkingaröld

Síðasta skeið þjóðveldisaldar er nefnd Sturlungaöld, eftir nafni einnar ættarinnar sem réð ríkjum á Íslandi á 13. öld. Ættirnar sem börðust um völdin voru aðeins fimm til sex, jafnmargar og íslenskir stjórnmálaflokkar eru í dag. Ættirnar voru innbyrðis tengdar en háðu blóðugan skæruhernað í valdabaráttu sem hafði eiginlega ekkert markmið annað en að svala hégóma og metnaði ættanna.

Til að ná forskoti á innlenda keppinauta vinguðust ættarlaukarnir við Hákon gamla Noregskonung sem gjarnan vildi gera Ísland að skattlandi sínu. Íslensku ættarhöfðingjarnir létu tildur og valdafíkn blinda sig fyrir reynslu forfeðra sinna sem numdu land á eyju á miðju úthafi meðal annars til að vera lausir undan áþján yfirþyrmandi konungsvalds.

Ættarhöfðingjunum var nokkur vorkunn. Frændur og vinir mættu þeim í Noregi og þeir töluðu sama tungumálið, norrænu, og áttu sameiginlegan menningararf. Framsal forræðis lands og þjóðar til Noregskonungs var ekki alvitlaus hugmynd, einkum frá sjónarhóli þeirra íslensku valdsmanna sem töldu sig græða á ráðhagnum.

Gamli sáttmáli, um skattskyldu Íslendinga gagnvart Noregskonungi, er tiltölulega saklaust plagg í átta liðum. Reynslan sýndi þó fljótt að framsal á forræði eigin mála kemur þjóð í koll fyrr en varir. Í öðrum lið sáttmálans var kveðið á um að Íslendingar skyldu halda sínum lögum. Ekki var liðinn áratugur þegar sonur Hákonar, Magnús lagabætir, sendi Íslendingum lögbók, Járnsíðu. Landsmenn tóku bókinni illa.

Lagabætirinn vildi standa undir nafni og sendi til Íslands nýja lögbók, Jónsbók, og enn voru Íslendingar þverir og vildu ekki útlend lög. Umboðsmaður konungs, Loðinn leppur, lét þau orð falla að búkarlar skyldu ekki gera sig digra og andæfa lögum sem konungur einn skyldi ráða.

Á Íslandi eru enn brugguð launráð gegn þjóðinni enda svikula menn og ístöðulitla að finna í öllum löndum á öllum tímum. Nýr Gamli sáttmáli yrði kenndur við Brussel, komi til þess að þjóðin leyfi fullveldisafsal.

Niðurstaðan verður hin sama og í fyrra skiptið. Þjóð sem flytur forræði sinna mála til útlanda mun lepja dauðann úr skel.