Peningarnir hans pabba

Dóttir Gunnars I. Birgissonar bæjarstjóra í Kópavogi er áskrifandi að verktakagreiðslum hjá Kópavogsbæ og var jafnframt á jötu Lánasjóðs íslenskra námsmanna á meðan Gunnar var þar stjórnarformaður.

Feðginin eru slegin blindu á þeim mun sem fólk gerir á eigin fé og almannafé. Gunnari og dóttur virðist sjálfsagt að ef faðirinn getur bitlingað dóttur sína komi engum öðrum það við. Fjölskylduvæðing opinberra fjármuna gæti verið heiti á þessari háttsemi.

Gunnar er áhrifamaður í Sjálfstæðisflokknum. Hvað ætli sá flokkur verði lengi að fatta að eftir hrun er obbalítið minni þolinmæði gagnvart spillingu en var fyrir hrun?

Sakaruppgjöf milljón króna manna

Oddvitar vinnumarkaðarins bera sína ábyrgð á hruninu. Í röðum atvinnurekenda eru menn sem sölsuðu til sín opinberar eigur til að braska með, drógu fjöður yfir markaðsbresti og fölsuðu bókhald. Forstjórnar verkalýðshreyfingarinnar sátu í stjórnum lífeyrissjóða sem keyptu falsbréf í skýjaborgarrekstri auðmanna.

Milljón króna mennirnir véla um framtíðina og sjá það helst til bjargar að þjóðin afsali sér fullveldinu og gangi í Evrópusambandið. Tillögur þeirra eru ekki bornar fram með velferð þjóðarinnar í huga heldur til að bjarga eigin skinni. Þeir sameinast um að telja þjóðinni trú um að hún geti ekki staðið á eigin fótum og að hrunið stafi af þessum misskilningi að Ísland geti verið fullvalda. Uppskrift þeirra er þessi: Óreiða fárra skal greidd með því að þjóðin afsali sér forræði eigin mála til Brussel.

Innganga í Evrópusambandið yrði milljón króna mönnunum sakaruppgjöf.

Allt undir í Karphúsi