Ímynd og sjálfsblekking þjóðar

Vandamál Íslendinga er ekki ímynd okkar í útlöndum heldur sjálfsmyndin sem beið hnekki með hruninu. Útrásarárin stunduðum við dýrkeypta sjálfsblekkingu um hversu snjöll þjóð við værum og töldum okkur trú um að heimsyfirráð Íslendinga væru skammt undan. Við ætluðum að leggja Bretland og Norðurlönd undir íslenskan heimamarkað og í Öryggisráði Sameinuðu þjóðanna skyldi Ísland véla með öðrum stórveldum um framtíð heimsbyggðarinnar.

Við gerðum auðmennina að goðum sem akademían og listamenn báru lof á og stjórnmálamenn leituðu ráða hjá. Hrunið afhjúpaði auðmennina sem innistæðulausa áhættufíkla og þjóðina sem auðtrúa aula.

Þvættingur sumra um að við eigum að bæta ímynd okkar í útlöndum er ný útgáfa af sömu sjálfsblekkingu og varð okkur að falli. Ímynd í útlöndum breytir engu um sjálfsmynd okkar, nema hjá sama glassúrliðinu sem smurði þykkt sjálfshólið á útrásina.

Við þurfum að kannast við mistök okkar og taka út sársaukann sem því fylgir að hafa lifað í blekkingu.

Ímynd Íslands er sterk