Sagan og sérfræðingarnir

Íslendingar bjuggu sér til fullveðja nútímasamfélag á fáum áratugum á síðustu öld. Í byrjun aldarinnar vorum við hjálenda Danmerkur, öðluðumst fullveldi 1918 og stofnuðum lýðveldi um miðbik aldarinnar. Þjóðríki hefur margvíslegu hlutverki að gegna gangvart þegnum sínum.

Allt frá dögum frönsku byltingarinnar og stofnun Bandaríkjanna tíðkast viðmið um að þjóðríki eigi að veiti þegnum sínum frelsi og öryggi til að ráðstafa sínu lífi samkvæmt eigin vali. Það felur í sér að ríkisvaldið sé í nálægð sérhvers borgara, til að hann eigi þar hlutdeild, en samtímist hæfilega fjarlægt til að hann geti um frjálst höfuð strokið.

Á almenna mælikvarða, sem lagðir eru á hagsæld og velferð þjóða, standa Íslendingar þjóða fremst, eru iðulega í einu af efstu tíu sætunum.

Það er flókið mál og margslungið að greina ástæður þess að við höfum náð öfundsverðum árangri og búum borgurum landsins lífskjör sem þykja með þeim bestu í veröldinni. Einn þáttur er þó samtvinnaður þeirri þróun og það er fullveldi okkar og sjálfstjórn.

Þeir sem nú vilja flytja forræði okkar mála til Evrópusambandsins segja að með því að fela útlendingum stærri hlut í íslenskum málarekstri verðum við betur sett. Öll saga þjóðarinnar allt frá landnámi segir annað. Eftir að við misstum forræðið til útlendinga á 13. öld hallaði undan fæti. Sjálfstæðisbarátta okkar á 19. öld snerist um að flytja heim fullveldið. Á meðan við vorum hjálenda var hlutskipti okkar eymd og volæði. 

Stétt íslenskra sérfræðinga vill telja okkur trú um að stéttarbræður þeirra í Brussel kunni betur en við að reka íslenskt þjóðfélag. Við féllum fyrir sambærilegum rökum á 13. öld þegar útlent konungsvald með tilstuðlan sérfræðiveldis þess tíma, kirkjuvaldsins, gleypti þjóðfrelsi okkar með húð og hári. Látum það ekki henda okkur aftur.