Evrópuúlfar í gengisgæru

Íslandsvinurinn Daníel Hannan kemur með ágæt rök fyrir því að ef Íslendingar gefast upp á eigin mynt væri breska pundið ágætur kostur - mun betri en evran. Daníel er maður skynseminnar og telur að fyrsti kostur okkar ætti að vera að halda krónunni. Hún er heldur vinafá krónan þessi misserin og vink Daníels gleðigjafi.

En að alvöru málsins. Þeir eru til sem á heilbrigðum forsendum telja að Ísland geti ekki haldið uppi eigin gjaldmiðli. Ýmis rök eru tínd til, svo sem smæð efnahagskerfisins og sveiflur á gengi. Það sem er tortryggilegt við þessi rök er að við sem þjóð höfum haft krónuna í hundrað ár og á þeim tíma komið okkur úr moldarkofum yfir í öfundsvert nútímasamfélag. Allan þann tíma vorum við fá og efnahagskerfið lítið. Hvað hefur breyst?

Þorri þeirra sem gagnrýna krónuna er á hinn bóginn Evrópuúlfar í gengisgæru. Þeir nota veika stöðu krónunnar til að stunda áróður fyrir inngöngu í Evrópusambandið. Menn af þessu sauðahúsi eru sömu náttúru og þeir sem stela úr söfnunarbaukum; um þá þarf ekki að hafa fleiri orð.

Það má máta krónuna við breska pundið. Við stundum meiri viðskipti við Bretland en t.d. Noreg og höfðum ágæta reynslu af Bretum, eftir þorskastríð og fyrir hryðjuverkalögin.

Harla ólíklegt er að Bretar leggi pundið niður og gangi í evrubjörg Brussel. Eins og Daníel bendir á hefur pundið sigið um þriðjung gagnvart evru undanfarið og speglar þá staðreynd að Bretar eru á undan meginlandinu í kreppukúrfunni - en auðvitað langt á eftir Íslendingum.

Með því að setja umræðu um pundið á dagskrá núna gætum við kannski verið í stakk búin að taka ákvörðun eftir hálfan annan áratug um hvað við viljum í gjaldmiðilsmálum.

Ísland ætti að taka upp breska pundið