Vinstri grænir hefji sig yfir flokkspólitík

Vinstri grænir biðu í áratug eftir tækifæri til að láta að sér kveða við landsstjórnina. Tækifærið kemur með starfsstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur en ummæli forystumanna Vinstri grænna benda til þess að þeir ætli að klúðra sínum möguleikum.

Steingrímur J. Sigfússon og Álfheiður Ingadóttir hafa látið orð falla sem má skilja þannig að þau vilji ganga á milli bols og höfuðs á Sjálfstæðisflokknum. Í sjálfu sér er ekkert við það að athuga að ímynda sér fall móðurflokks íslenskra stjórnmála, sérstaklega ef maður er vinstri grænn. En það er léleg pólitík að segja það upphátt.

Lyndon B. Johnson Bandaríkjaforseti ráðlagði einu sinni yfirlýsingaglöðum stjórnmálamanni að segja engum að fara til andskotans nema að geta persónulega fylgt honum þangað.

Vinstri grænir þurfa að sýna að þeir séu stjórntækir ef þeir ætla sér annað og meira en að vera flokkur í eilífðarandstöðu. Í stað þess að berja á Sjálfstæðisflokknum eiga vinstri grænir að einbeita sér að tala til almennings, útskýra stöðumat sitt og kynna tillögur að úrbótum.

Í villtum draumum vinstri grænna gæti Sjálfstæðisflokkurinn orðið að óverulegum smáflokki. Í reynd er engin hætta á að það gerist. Þó ekki sé nema vegna þess að valkosturinn, hinir þrír flokkarnir, býður ekki upp á annað en að Sjálfstæðisflokkurinn verður öflugur eftir næstu kosningar.

Í öllu falli verður gagnrýni vinstri grænna Sjálfstæðisflokknum ekki að fjörtjóni. Með því að eyða pólitísku púðri sínu á stjórnarandstöðuna eru vinstri grænir hins vegar að eyðileggja möguleika sína til sanna fyrir kjósendum að flokkurinn kann meira en andófspólitík.