Táknpólitík og athafnastjórnmál

Vinstrimenn eru hallir undir táknpólitík sem gengur út á falleg orð sem tapast einatt í óhönduglegri framkvæmd. Hægrimenn telja athafnir sér til tekna en hættir til að hugsa lítt um afleiðingar framkvæmdanna.

Við þurfum stjórnmál þar sem jafnvægi er á milli yfirvegunar og framkvæmdagleði. 

Austurblokkin og endalok ESB

Á morgun er afmæli hruns heimsmyndar sem kennd er við Berlínarmúrinn og skipti Evrópu í austur og vestur áratugina eftir seinna stríð. Evrópusambandið var getið, fætt og hlaut uppvöxt í skjóli Berlínarmúrsins. Ljósmóðir Sambandsins er Bandaríkin sem vildu fyrir hvern mun efla Vestur-Evrópu eftir stríð til að sporna við áhrifamætti kommúnismans og Sovétríkjanna í austri.

Evrópusambandið er valkostur í evrópskri sögu seinni tíma sem hefur einkennst af valdabrölti Frakka og Þjóðverja með fljótandi bandalögum við Breta og Rússa. Þar á milli eru þjóðir sem oftar en ekki eru leiksoppar stórveldanna. 

Lögmæti er kjarnavandi Evrópusambandsins. Lögmæti opinbers valds fæst hjá almenningi. Til að fá lögmætið þarf einhvers konar samband að vera á milli almennings og valdsins. Og það samband getur ekki orðið til nema á sameiginlegum vettvangi. Öll þjóðríki á Vesturlöndum eiga þennan vettvang en Evrópusambandið ekki.

Nauðungin sem bjó til Evrópusambandið er horfin. Til að standa á eigin fótum reyndi Sambandið að víkka sig, tók inn austurblokkina, og dýpka með sameiginlegum gjaldmiðli og stjórnarskrá sem varð að Lissabonsáttmála. Ekkert af þessu leysir kjarnavanda Evrópusambandsins.

Evrópusambandið er dæmt til að fara sömu leið og Berlínarmúrinn.