Réttindi glæpamanna

Þegar réttindi glæpamanna til að ákveða hvar þeir afplána eru orðin slík að við sitjum uppi með útlenda afbrotamenn í stórum stíl er kominn tími til að bregðast við.

Sagði Ragna ástæðu til að huga að því að gera betur í þessum málum en slíkt ferli tæki tíma, sérstaklega þegar fangar væru mótfallnir því að vera sendir til afplánunar í sínu heimalandi. 

Það tekur engu tali að búa við þessar aðstæður. Við eigum snarlega að segja okkur frá Schengen-samningnum um frjálsan innflutning glæpamanna og hefja hér vegabréfaskoðun.

Tímabundið vegabréfaeftirlit?

Neyðarkall frá Bessastöðum

Tilkynningin á forseti.is lætur lítið yfir sér en segir stóra sögu misráðinna embættisverka og örvæntingar manns sem horfir á eftir orðspori sínu oní skolpið. Í allri sinni dýrð er textinn svohljóðandi (og takk til amx.is að vekja athygli á færslunni)

29. október 2009
Samræða
Forseti ræðir við Gunnar Smára Egilsson og Helga Hermannsson um skipulag á þjóðfélagslegri samræðu og aðferðir sem hægt er að beita til að virkja sem flesta til þátttöku.

Hér þarf smávegis upprifjun. Gunnar Smári var á síðustu öld ritstjóri nokkurra vikurita sem fóru á hausinn; Eintak, Pressan og Helgarpósturinn. Eftir eitt útgáfuævintýrið skrifaði hann pistla í Alþýðublaðið sem síðar voru gefnir út á bók og voru nær samfellt níð um nýkjörinn forseta, Ólaf Ragnar Grímsson. Laust eftir aldamót fengu DV-feðgar, Sveinn R. Eyjólfsson og Eyjólfur, Gunnar Smára og Einar Karl Haraldsson (já, einn besti vinur forseta og núverandi starfamaður á skrifstofu forsætisráðherra) til að ritstýra fríútgáfu Fréttablaðsins. Eins og fyrri útgáfur Gunnars Smára fór þessi á hausinn.

Jón Ásgeir Jóhannesson, kenndur við Baug, sá tækifæri til að verða fjölmiðlakóngur og keypti þrotabúið undir dulnefni, Gunnar Smári flaut með. Þeir Gunnar Smári og Jón Ásgeir bjuggu til forsíðufréttina 1. mars 2003 um að Davíð Oddsson forsætisráðherra stæði á bakvið rannsókn lögreglu á Baugi. Fréttin var skáldskapur og jafnframt eldskírn Baugsmiðla sem reglulega sneiddu framhjá sannleikanum til að hella yfir þjóðina lygi, Baugi og útrásinni til framdráttar.

Þegar Ólafur Ragnar Grímsson undirbjó fordæmalaust ofbeldi forsetaembættisins gagnvart þjóðþinginu lét hann þau boð út ganga að öllum meðölum skyldi beitt til að koma höggi á Davíð Oddsson. Gunnar Smári, fyrrum gagnrýnandi Ólafs Ragnars, varð málpípa hans í fjölmiðlum enda var hann í þjónustu Baugs. Gunnar Smári sá um að réttlæta ofbeldisverkið sumarið 2004 þegar forseti Íslands í fyrsta og eina sinn í lýðveldissögunni neitaði að skrifa undir lög frá Alþingi, fjölmiðlalögin sem áttu að koma böndum á yfirþyrmandi dagskrárvald Baugsfjölmiðla.

Þökk sé forsetanum sigraði ósvífnasti útrásarauðmaðurinn ríkisvaldið. Eftir slaginn um fjölmiðlalögin hafði ríkisvaldið hvorki þrek né þor að standa upp í hárinu á útrásarauðmönnum.

Margt má segja um Ólaf Ragnar Grímsson en vitlaus er hann ekki. Hann finnur fyrir andstyggð þjóðarinnar á sér og fjölmiðlar sem áður voru honum hundtryggir, Baugsmiðlar, er komnir að fótum fram. Með því að leggja upp fund með Gunnari Smára og félaga um ,,skipulag á þjóðfélagslegri samræðu," takið eftir orwellískunni, sendir útrásarforsetinn frá sér neyðarkall.

Morgunblaðinu stýrir núna Davíð Oddsson. Morgunblaðið og Skjár einn eru í samstarfi sem gæti leitt til þess að ný fjölmiðlasamsteypa myndi ná tangarhaldi á markaðnum. Lögin sem Ólafur Ragnar neitaði að skrifa undir áttu einmitt að koma í veg fyrir drottnun fárra á fjölmiðlamarkaði.

Sök bítur sekan, Ólafur Ragnar Grímsson.

Kunningjaþjóðfélagið og útrásin

Kunningjaþjóðfélagið var til fyrir daga útrásar og hruns. Víst er að smæð þjóðfélagsins er hluti af skýringunni á fjármálaóförum síðustu missera, svona eins og súrefni er partur af eldsvoða, en það er ekki skýringin með ákveðnum greini.

Hrunið og aðdragandi þess er fjölþátta. Þeir sem ætla að kenna smæð íslensks þjóðfélags um hörmungarnar verða að benda á stærri þjóðfélög þar sem spilling þrífst ekki og engin saga er af efnahagskreppum og óáran.

Og það er einfaldlega ekki hægt.

Hafa hreðjatök á bönkunum