Lýðræði lymskunnar

Í stjórnmálum eru völd helsta freistingin. Iðulega eru það ómerkilegustu stjórnmálamennirnir sem fyrstir falla fyrir freistingunni og hrinda af stað atburðarás sem færa stjórnmál á stig svika og undirferlis. Björn Ingi Hrafnson hóf fíflasirkus í borgarstjórn Reykjavíkur með því að sprengja meirihlutann þegar honum tókst ekki að sölsa Orkuveitu Reykjavíkur undir útrásarauðmennina. Steingrímur J. Sigfússon hefur hingað til ekki þótt ómerkingur í stjórnmálum. Allt frá hans dögum í stúdentapólitík minnast bæði samherjar og andstæðingar þess að orð Steingríms J. héldu - þótt menn hefðu mismikið álit á þeim orðum eins og gengur.

Steingrímur J. er formaður í stjórnmálaflokki sem virðist ætla að leika þann leik að gefa undir fótinn með að Ísland sæki um aðild að Evrópusambandinu. Vinstri grænir hafa frá stofnun verið eindregnir andstæðingar aðildar. Leikurinn er gerður til þess að nálgast Samfylkinguna með ríkisstjórn í huga. Ístöðulitlir þingmenn Sjálfstæðisflokksins nota flugufót Vinstri grænna til að svíkja kjósendur sína og taka undir kröfu Samfylkingarinnar um að Ísland sæki um aðild. Rökin eru þau að þetta þurfi til að halda ríkisstjórninni saman.

Steingrímur J. hefur í hendi sér að stöðva lygaspunann með því að segja upphátt að hann muni ekki gangast inn á það að Ísland sæki um inngöngu í Evrópusambandið.

 

ESB aðeins átylla fyrir stjórnarslitum?