Ísrael, Palestína og Ísland

Palestínskt barn er jafn mikils virði og ísraelskt; sagt í samhengi kynþáttastríðsins í Mið-Austurlöndum: Arababarn er að jöfnu lagt við gyðingabarn. Frá þessari forsendu má leiða að Palestínumenn og Ísraelar eigi hvorirtveggja rétt á sjálfstæðu ríki. Fyrir nokkrum árum náðu þáverandi leiðtogar Palestínumanna og Ísraela samkomulegi um skiptingu landsvæðis fyrir tvö sjálfstæð ríki. Útaf stóðu um 2,5% af umdeildu landssvæði.

Og af því að arabar og Ísraelsmenn hafa frá stofnum Ísraelsríkis 1947 deilt um sjálfan tilverurétt þess ríkis voru þessi 2,5 prósent sem Arafat og Barak áttu eftir að semja um notuð til að halda átökum áfram.

Ísraelsmenn og arabar nota alþjóðleg ítök og samúð vítt og breitt um heimsbyggðina til að afla málstað sínum fylgis. Í nærliggjandi sveitum deiluaðila er eðlilega áhugi á málinu sem og hjá stórveldum er telja sig annað tveggja bera ábyrgð á úrlausn mála eða eiga hagsmuna að gæta. Jafnvel hjá forríkum frændum okkar, Norðmönnum, sem fjármögnuðu að hluta Oslóarsamkomulagið, er gengið um götur til að lýsa yfir stuðningi við málsaðila - samt aldrei ein ganga til stuðnings hvorumtveggja.

Ísraelar og arabar mjólka stuðning og fjármuni frá Vesturlöndum á ólíkum forsendum. En á meðan við nennum að hlusta á deiluaðila og fjármagna vitleysuna munu þeir halda áfram.

Og þá er það milljón króna spurningin: Hvernig í veröldinni dettur íslenskum stjórnmálamönnum að gera deilur fyrir botni Miðjarðarhafs að íslensku innanríkismáli?

Ekki ágreiningur í ríkisstjórn