Þjóðin, krónan og Evrópufíknin

Þegar bankarnir áttuðu sig á því að þeir voru orðnir of stórir fyrir Ísland fóru þeir að tala um að krónan væri of lítil mynt. Innst inni vissu bankakallarnir að það var í raun ekki krónan sem var of lítil heldur var íslenska þjóðin of fámenn fyrir bankana. Í stað þess að horfast í augu við þá staðreynd var ráðist á saklausa sparifjáreigendur í Bretlandi, Hollandi og Þýskalandi og þeir mjólkaðir út á ábyrgð Íslendinga allra.

Ofvöxtur bankanna stafaði af taumlausri græðgi í bland við botnlausa heimsku. Bankastrákarnir héldu að heimurinn myndi laga sig að þeim fremur en að þeir þyrftu að aðlaga sig þekktum viðskiptalögmálum um traust og áhættu. Krónan hafði mest lítið með það að gera hvernig fór fyrir bönkunum en hún sýpur seiðið af hruninu.

Krónan er í óvissu. Enginn veit hvað verður þegar hún fer á markað í næstu viku, hvort hún hrapi rúin trausti eða hjarni við núna þegar bankastrákarnir eru orðnir geldingar.

Þangað til að bankarnir tóku til við að misþyrma krónunni gagnaðist hún okkur ágætlega. Á tímum óðaverðbólgu, fyrir þjóðarsáttina 1991, voru ekki margir að agnúast út í krónuna þótt hún rýrnaði stöðugt. Krónan er þáttur í sveigjanlegu hagkerfi okkar, þar sem auðlindir sjávar eru hryggstykkið og ekki á vísan að róa með afla.

Úlfar í sauðagæru, les: Samfylkingin, gera krónuna að blóraböggli fyrir bankahruninu. Samfylkingin er flokkur huglausra lýðskrumara sem þora ekki að koma beint til þjóðarinnar með Evrópusambandsaðild heldur neyta allra bragða til að nauðga okkur inn um bakdyrnar í Brussel. Í stað þess að skammast sín fyrir þann handónýta EES-samning sem gerði útrásina á sparifjármarkaði í Evrópu mögulega forherðist Samfylkingin og vill meira af Evrópu rétt eins og fíkill í afneitun.

Ef það er svo að krónan fær ekki staðist má athuga að taka upp þá norsku. Allt er betra en evra.