Samfélagssátt á grunni valddreifingar

Bankahrunið varð vegna þess að óhófleg völd söfnuðust á fárra manna hendur. Valdakjarninn hafði í fullu tré við ríkisvaldið og notaði fjölmiðla sína til að drepa gagnrýni á dreif ef hún var ekki beinlínis kæfð. Auðsáhrifin voru meðal annars þau að eftirlitsstofnanir skirruðst við að framfylgja hlutverki sínu.

 

Á rústum bankagjaldþrotsins þarf að verða til samfélagsátt. Liður í þeirri sátt er uppgjör við óreiðu síðustu ára. Sáttin horfir þó fyrst og fremst til framtíðar. Lykilatriði í henni er valddreifing.

Eigum í þrotabúum bankanna ber að ráðstafa þannig þær dreifist á sem flestar hendur. Endurskoða þarf löggjöf sem reisir skorður við samþjöppun á markaði og eftirlitsstofnanir verða að rækja skyldur sínar af meiri festu.

Lærdómurinn af kollsteypunni er þessi: Vald spillir, algert vald gerspillir. Við vorum hársbreidd frá því að fáeinir auðmenn næðu kverktaki á þjóðinni. Látum það ekki henda aftur.

Viðskiptalegt sakavottorð

Leigupennar föllnu útrásarvíkinganna vara við forræði embættismanna og fulltrúa stjórnmálaflokka í því efnahags- og atvinnulífi sem verður reist á rústum svikamyllukerfisins. Áður en álitsgjafar og leigupennar sakfella björgunarliðið er nær að fara yfir viðskiptalegt sakvottorð þeirra manna sem núna standa í röðum fyrir framan skilanefndir bankanna til að tryggja sér bestu bitana í þrotabúinu.