Vestfirðir sumarbústaðabyggð?

Á borgarafundi á Ísafirði um helgina sagði einn fundarmanna að þess væri ekki langt að bíða að Vestfirðir yrðu sumarbústaðaland. Þögult hamfaratímabil hefur riðið yfir landsfjórðunginn á liðnum árum og áratugum, sagði einn fundarboðenda, Ólína Þorvarðardóttir á bloggi sínu fyrir skemmstu.

Vestfirðingar vita sjálfir manna best hvort svartsýnin sé réttmæt eða ekki. Fréttir af lokun fyrirtækja, Marel núna síðast, þar sem 20 manns minnstu vinnuna, draga eðlilega úr bjartsýni fólks. Samgöngur og flutningskostnaður eru, auk atvinnumála, ástæður helst nefndar fyrir ástandinu.

Frásagnir af fundinum gefa til kynna að bjargráðin séu helst þau að ríkisvaldið fjölgi störfum á svæðinu. Fyrir nokkrum dögum sagði bæjarstjóri Ísafjarðar, Halldór Halldórsson, að ríkisvaldinu bæri að flytja störf til fjórðungsins í tuga eða hundraðavís.

Ef byggð á Vestfjörðum er dæmd mun engin ráðstöfun ríkisvaldsins breyta dómsorðinu. Byggð er þar sem fólk vill búa. Ástæðurnar fyrir vali á búsetu eru fjölbreytilegar en þegar í hlut eiga byggðir sem standa höllum fæti er spurningin sem fólk þarf að spyrja sig þessi: Hvers vegna vil ég búa hérna?

Næsta skref er að viðkomandi samfélag myndi sér skoðun á því hvað þarf til að byggð haldist. Samstaða íbúanna er forsenda fyrir áætlunum og aðgerðum til að snúa þróuninni við. Liður í þeim áfanga er að fá ríkisvaldið til að axla sinn hluta.

Vonandi tekst Vestfirðingum að finna taktinn og eflast á ný þannig að sumarbústaðabyggð verði aðeins í bland við þá byggð sem þrifist hefur í fjórðungnum frá landnámi.