Steingrímur J. ekki forsætisráðherraefni?

Samfylkinguna skortir ekki drambið þótt fylgið sé lítið samanber sunnudagspistil stjórnmálafræðings sem handgenginn er forystu Samfylkingarinnar. Þar er kveðið upp úr með það að Steingrímur J. Sigfússon formaður Vinstri grænna gæti aldrei orðið forsætisráðherra óháð fylgi sem hann fengi í kosningum.

Birgir Hermannsson stjórnmálafræðingur og fyrrum aðstoðarmaður Össurar Skarphéðinssonar í umhverfisráðuneytinu skrifar grein í sunnudagsútgáfu Fréttablaðsins til að setja raunsæi í íslenska stjórnmálaumræðu, að eigin sögn. Þar segir Birgir:

Í fyrsta lagi verður Steingrímur J. Sigfússon aldrei forsætisráðherra. Engum kollega hans á Norðurlöndum dytti í hug að verða forsætisráðherra og slíkt dytti heldur engum öðrum í hug.

Makalaust er að í grein um íslenska stjórnmálaumræðu skuli helstu rökin um meginstef greinarinnar vera hvað stjórnmálamenn á Norðurlöndum gera eða gera ekki. Stjórnmálafræðingnum til upprifjunar er rétt að halda til haga að jafnaðarmannaflokkar á Norðurlöndum eru hundrað ára gamlir en Samfylkingin verður sjö ára í vor.

Forveri Samfylkingarinnar, Alþýðuflokkurinn, var öll lýðveldisárin minnsti og spilltasti stjórnmálaflokkurinn í íslenska fjórflokkakerfinu. Á sama tímabili voru jafnaðarmannaflokkar á Norðurlöndum ráðandi afl hver í sínu landi. Hér á Íslandi stundaði Alþýðuflokkurinn hækjulifnað í skjóli Sjálfstæðisflokksins.

Hvort sem Birgi og Samfylkingunni líkar betur eða verr er engin niðurstaða komin í samkeppni Vinstri grænna og Samfylkingar um hvort stjórnmálaaflið sé í forystu á vinstri væng stjórnmálanna. Líkt og Alþýðubandalagið og forverar þess voru stærri en Alþýðuflokkurinn bróðurpartinn af síðustu öld er allt eins líklegt að Vinstri grænir muni hafa vinninginn á nýhafinni öld.

Það sem ber á milli er að Vinstri grænir hafa málefnastefnu en Samfylkingin hefur valdadrauma. Það er innihald í Vinstri grænum en tækifæriskennt tómahljóð í Samfylkingunni.

Fái Vinstri grænir meira kjörfylgi en Samfylkingin í vor er einboðið að umboð til stjórnarmyndunar fari til Steingríms J. áður en það fer til Ingibjargar Sólrúnar, verði hún enn formaður Samfylkingarinnar.

Í niðurlagi greinar Birgirs er að finna pælingar um að forsetinn kynni að setja á utanþingsstjórn ef Samfylkingin nær ekki tilætluðum árangri. Í ljósi vinfengis forystu Samfylkingarinnar við Ólaf Ragnar Grímsson forseta er eðlilegt að velta fyrir sér hvort til sé áætlun um að breyta lýðræðislegri niðurstöðu kosninga.

Ólafi Ragnari munaði ekki um að hnekkja þingræðinu þegar hann neitaði að skrifa undir fjölmiðlalögin. Hvers vegna skyldi hann víla fyrir sér að ómerkja svona eins og einar þingkosningar?