Kennarar eru varavinnuafl heimilanna

Á meðan grunnskólakennarar eru varavinnuafl heimilanna verður á brattan að sækja í kjarabaráttunni. Það skortir á að litið sé á grunnskólakennslu sem alvöru starf og þar af leiðir að alvöru laun eru ekki í boði.

Það stendur upp á kennara og samtök þeirra að gera landsmönnum grein fyrir mikilvægi grunnskólakennslu. Á síðustu áratugum þegar kvenkennaravæðing grunnskólans stóð yfir sömdu kennarar um frídaga í stað launahækkana. Það var rökrétt framhald af þeirri afstöðu margra kvenkennara að þeir væru varavinnuafl heimilisins sem ynni samhliða heimilisstörfum fyrir aukatekjum á meðan karlinn skaffaði aðaltekjurnar.

Eftirhreytur af gömlu samningunum eru starfsdagar þar sem skólum er lokað til að kennarar geti sinnt endurmenntun sinni. Það þekkist ekki hjá öðrum starfsstéttum þjóðfélagsins að vinnustöðum sé skipulega lokað til að starfsmenn endurmennti sig. Líkt og aðrar stéttir ættu kennarar að geta lagt stund á endurmenntun án þess að skella í lás.

Ekkert fer eins í taugarnar á foreldrum og starfsdagar grunnskólakennara. Og það vita kennarar ósköp vel og óskiljanlegt hvers vegna þeir hafa ekki samið um breytingar á þessu fyrirkomulagi.

Leið grunnskólakennarar til betri starfskjara er að gera menntun barna að baráttumáli sínu. Tillögur um betri skóla eiga að koma frá þeirri stétt sem gerst þekkir til, kennurum. Með því að gera menntun barna að alvörumáli í þjóðfélagsumræðunni verður kennslan alvörumál. Þar er kominn grundvöllur til að krefjast alvöru launa.