Háttvísi, prentfrelsi og tíu ég-má-ekki-segja

Afrískur kunningi minn var í heimsókn hér fyrir nokkrum árum og fór í sundlaug. Hann var varla kominn ofaní þegar sundlaugarvörður rak hann uppúr til að fara í sturtu. Því miður hafði ég ekki rænu á að spyrja kunningjann hvort hann hafi gleymt að þvo sér, en sundlaugarverðir eiga til að taka strangt á því. (Óskar í Keflavík var mjög strangur, vildi helst að menn skrúbbuðu innvolsið áður en þeir færu til laugar.)

Þegar afríski kunninginn sagði mér reynslu sína gaf ég mér að sundlaugarvörðurinn hafi tekið hann fyrir vegna hörundslitarins og varð miður mín. En það getur allt eins verið að framkoma hans skýrist af því að kunninginn hafi farið beint úr búningsklefanum til laugar og starfsmaðurinn talið sér skylt að benda útlendingnum á hér á landi þvær fólk sér áður en það fer ofaní sundlaugina. Víða erlendis hoppa menn útí og þvo sér kannski eftrá.

Frásögnin rifjaðist upp vegna viðbragða við útgáfu á barnabók sem auðveldlega má skilja sem kynþáttaáróður en er jafnframt hægt að lesa sem gamla framandi sögu ætlaða íslenskum börnum sem bjuggu sum hver í torfbæjum þegar fyrsta útgáfa leit dagsins ljós.

Umræðan um endurútgáfu á Tíu litlu negrastrákum er stöðubarátta þar sem tekist er á um mörk, annars vegar prentfrelsis og hins vegar háttvísi. Þeir sem býsnast hvað mest yfir skorti á háttvísi ættu kannski að minnast þess að án prentfrelsis væri tómt mál að ræða um hvað sé boðlegt og hvað ekki. Það væri vitanlega bannað.