Steingrímur J. og heimilisofbeldið í Alþýðubandalaginu

Alræmdur ritdómur Jóns Baldvins Hannibalssonar í Lesbókinni fyrir jól um bók Margrétar Frímannsdóttur hefur orðið tilefni til flökkusögu um að Steingrímur J. Sigfússon formaður Vinstri grænna hafi lagt hana í einelti er þau voru bæði þingmenn Alþýðubandalagsins. Skrifari starfaði hjá Alþýðubandalaginu á sínum tíma og þykist nógu kunnugur til að vita hvernig kaupin gerðust þar á eyrinni.

Alþýðubandalagið á síðasta skeiði sínu var grimmur flokkur. Það var haft í flimtingum á skrifstofunni að þeim sem entust þar í starfi væri borgið það sem eftir væri starfsævinnar. Í annarri vinnu eða öðru félagsstarfi myndu menn aldrei aftur lenda í jafn vægðarlausum samskiptum samherja og í Alþýðubandalaginu. Sá sem hér skrifar starfaði á árunum  1992 - 1996 á Vikublaðinu sem Alþýðubandalagið gaf út. Ritstjórnin deildi húsnæði með flokknum.
 
Væringarnar í Alþýðubandalaginu, sem núna þykir sniðugt að kalla heimilisofbeldi, áttu sér margar skýringar og engar einhlítar. Fyrir það fyrsta einkenndi Alþýðubandalagsfólk afdráttarleysi, hlutirnir voru ekki bæði og heldur annað hvort eða. Af því leiddi að þegar fylkingar höfðu á annað borð myndast var nær engin leið að til að ná fólki saman á ný, skotgrafirnar voru of djúpar og einbeitt andstyggð á hinni fylkingunni vék ekki þegar hún var einu sinni meðtekin. Vopnahlé var samið í kringum kosningar til að flokkurinn gæti einbeitt sér að þeim en þess á milli flugust menn á.

Rætur Alþýðubandalagsins lágu aftur til Kommúnistaflokksins. Flokksleg arfleifð var m.a. inngróin tortryggni og einangrunarhyggja sem auðveldlega gróf um sig í flokksstarfinu í hópum og örmum flokksins. Á björtu hliðinni má ekki gleyma ósérhlífni flokksmanna og fórnarvilja fyrir málstaðinn eina og rétta. Margir flokksfélagar létu frá sér starfsframa og ýmis lífsins gæði vegna pólitíska starfsins.

En það er heimilisofbeldið sem er til umræðu. Skrifari varð vitni að nokkrum slíkum tilvikum. Eitt minnisstætt er þegar fjögurra manna nefnd, tveir frá hvorum armi, tókst á um einhvern tittlingaskít vegna kjördæmisráðsfundar í Reykjavík á lokuðum fundi í næsta herbergi við ritstjórnina. Það mátti heyra hvernig tónninn hækkaði og rifrildið stigmagnaðist. Skyndilega var dyrunum hrundið upp og út hljóp ung kona sem komin var langt á meðgönguna og hágrét. Sá sem harðast gekk fram í þessari hrinu hafði fremur óviðfelldið viðurnefni en stóð undir því í þessu tilviki.

Höfundur var líka á vettvangi þegar Margrét Frímannsdóttir var kjörinn formaður Alþýðubandalagsins 1995. Hún kom á skrifstofuna á Laugaveginum og tók yfir skrifstofu þáverandi framkvæmdastjóra Einars Karls Haraldssonar. Þar voru nokkrir kallaðir inn til hennar, einn og einn í senn og rætt við þá bakvið luktar dyr. Það mátti sjá einstakling koma grátandi út. Skrifari var sjálfur kallaður inn til að fara yfir mál Vikublaðsins og var það spjall fremur þægilegt og lítt í frásögu færandi.

Svokallað heimilisofbeldi í Alþýðubandalaginu var í raun hvöss átakaframkoma sem reið húsum í flokknum. Það er ekki í neinu samræmi við veruleikann, eins og hann blasti við þeim sem þetta skrifar, að holdgera átakaframkomuna í Steingrími J. Sigfússyni.