Aðildarviðræður og umsókn er sitthvað

Í nýrri skoðanakönnun sem RÚV pantaði fékkst m.a. sú niðurstaða að 6 af hverjum tíu aðspurðra sögðust vilja aðildarviðræður við Evrópusambandið. Aðildarviðræður geta verið af ýmsum toga, t.d. könnunarviðræður um aðild.

Þeir sem hlynntir eru aðildarviðræðum eru ekki endilega að lýsa því yfir að Ísland eigi að sækja um aðild.

Ástæða er til að hafa þetta í huga þegar elítan reynir að túlka niðurstöðuna sér í hag.

Elítan lýgur sannfærandi

Fjölmiðlar keppast við að selja okkur þá hugmynd að aðildarviðræður við Evrópusambandið séu sérstakt markmið. Skoðanakannanir eru keyptar til að staðfesta að þjóðin vilji í aðildarviðræður og Evrópusinnar eins og Egill Helgason hrópa húrra fyrir því.

Menn þurfa að ljúga fyrst að sjálfum sér til að geta logið sannfærandi að öðrum. Aðildarviðræður geta aldrei verið sérstakt markmið. Innganga í Evrópusambandið er aftur á móti markmið sumra. Ástæðan fyrir því að aðildarsinnar gera jafn mikið úr viðræðum og raun ber vitni er að tilgangurinn helgar meðalið; fyrst er að fá viðræður og fá svo samning sem á selja þjóðinni sem óhjákvæmilega niðurstöðu úr viðræðum.

Þetta er sama þroskaferli og í spillingu. Spilling byrjar er menn sjá í gegnum fingur sér þegar farið er á svig við viðurkennd gildi og síðan eru reglurnar beygðar og þar á eftir brotnar.

Skoðanakannanir sýna trekk í trekk að þjóðin er andvíg inngöngu í Evrópusambandið. Reynsla annarra þjóða er að til að þjóðir gefi eftir fullveldi til Brussel þurfi stór meirihluti að vera fyrir valdaframsali þegar umræðan hefst. Við erum enn að ræða hvort við ætlum í viðræður.

Elítan hefur hins vegar engar áhyggjur af því þótt hún á endanum verði afhjúpuð sem ómerkilegir loddarar. Elítan er þrátt fyrir allt að stórum hluta þjálfuð í blaðamannaakademíu Baugs og þykist vita að hún situr hvernig sem allt veltur.

Þingmenn, á hinn bóginn, sem eiga á næstu vikum að taka afstöðu til þess hvort farið verði í aðildarviðræður munu ekki sitja áfram þegar þjóðarviljinn nær fram að ganga. 

 

61,2% vilja aðildarviðræður

Chelsea er ESB

Barcelona tók Chelsea og sýndi og sannaði að léttleikandi snilli og þrautseigja geta farið saman. Chelsea er eins og Evrópusambandið; þunglamalegt, vanstillt og blátt.

Evran kyrkir Íra

Leið Íra úr kreppunni er að láta evruna lönd og leið og taka upp eigin gjaldmiðil. Að öðrum kosti stefnir Írlandi í langt samdráttarskeið með atvinnuleysi og fallandi þjóðartekjum. Þetta segir David McWilliams dálkahöfundurIrish Independent.

Sveigjanleiki sem fæst með eigin mynt er gulls ígildi þegar kreppir að. Stór fjölþjóðamynt er smáþjóð aftur þungur baggi að bera vegna þess að skráning myntarinnar tekur ekki mið af hagsmunum smáþjóðarinnar.

Írar myndu flestir vilja vera í sporum Íslendinga, með eigin mynt og utan Evrópusambandsins.

Norður-Evrópusambandið

Slys ber ekki að útiloka, þau gerast, en að því slepptu er Ísland ekki á leiðinni inn í Evrópusambandið. Þegar það rennur betur upp fyrir almenningi að í Brussel er farið með sjávarútveg eins og landbúnað og altækt vald Sambandsins yfir sjávarútvegi staðfest í Lissabonsáttmálanum er engin leið til að Íslendingar samþykki inngöngu.

Grænlendingar eru fyrir utan, Færeyingar og Norðmenn sömuleiðis. Bretar eru farnir að ókyrrast mjög. Íhaldsmenn í Bretlandi eru langleiðina búnir að lofa þjóðaratkvæði um Lissabonsáttmálann og þá verður hann felldur. Írar hafa einu sinni fellt sáttmálann og greiða aftur atkvæði í haust.

Evrópusambandið er meginlandssamband og þungamiðja þess færðist í austur þegar gömlu kommúnistaríkin voru tekin inn. Viðfangsefni Sambandsins í austri eru brýn, s.s. samskipti við Rússland og afstaðan til inngöngu Tyrklands.

Valkostur eyþjóðanna í vestri, Íslands, Grænlands, Bretlands, Færeyja, Írlands auk Noregs er að bindast samtökum sem geta í sameiginlegum málum komið fram sem ein heild gagnvart Evrópusambandinu og öðrum voldugum ríkjum. Norður-Evrópusambandið myndi vera samband sjálfstæðra ríkja og ekki framselja vald til yfirþjóðlegra stofnana meira en nemur tollabandalagi.

Norður-Evrópusambandið yrði geo-pólitísk þungavigt af tveim ástæðum. Í fyrsta lagi vegna þess að hafsvæðið sem löndin liggja að er stórt og ríkt af auðlindum. Í öðru lagi vegna nálægðarinnar við Norðurskautið en vegna hlýnunar verður svæðið norðan okkar aðgengilegra en áður og þar er forðabúr auðlinda. 

Norðurslóðirnar verða vettvangur deilna og togstreitu Bandaríkjanna og Rússlands. Hvorki Noregur né Ísland á raunhæfa möguleika í þeirri samkeppni. Norður-Evrópusambandið væri hins vegar aðili sem væri nógu myndugur til að halda sínu. Og það er einmitt ástæðan fyrir því að Bretar myndu líta á þátttöku sem skynsamlega leið til að gera sig gildandi utan Evrópusambandsins.

Gleymum Brussel, hugsum til framtíðar.

Pókerstjórnmál

Málamiðlun væntanlegra ríkisstjórnarflokka um að alþingi ákveði hvort Ísland sæki um aðild að Evrópusambandinu er undarleg að ekki sé meira sagt. Ef það verður ekki útskýrt út í hörgul þegar stjórnarsáttmálinn verður kynntur hvaða samningar liggja til grundvallar mun þjóðfélagið loga í tortryggni og samsæriskenningum þegar full einbeitni ætti að vera á endurreisn efnahagslífs og öðrum þjóðþrifaverkum.

Þegar þetta er skrifað er bullað um það á RÚV, og endurvarpar það bloggþvætting, um að taka ætti inngöngumálið úr farvegi stjórnmálaflokka.

Stjórnmálaflokkar eru til að móta afstöðu til álitamála og því stærri sem álitamálinu eru því mikilvægara er að stjórnmálaflokkar taki afstöðu.

Ef stjórnmálaflokkar taka ekki afstöðu munu ólýðræðisleg hagsmunasamtök útí í bæ ákveða afdrif stjórnmálanna.

Vinstri grænum og Samfylkingu yrði fyrirgefið að ná ekki saman um afstöðuna til inngöngu. Þeim verður ekki fyrirgefið að setja á svið leikverk fáránleikans og kalla það málamiðlun.

Auðmannafylkingin

Allt frá illræmdri Borgarnesræðu fráfarandi formanns Samfylkingarinnar fyrir kosningarnar 2003 hefur flokkurinn reynt að koma sér í mjúkinn hjá auðmönnum og því betur sem þeir eru spilltari. Baldur Þórhallsson stjórnmálafræðingur og varaþingmaður Samfylkingarinnar telur það sérstakt afrek flokksins að ná á sitt band auðmönnum sem má þakka að íslensk börn fá ekki að borða.

Í grein í Fréttablaðinu hrósar Baldur þessum fyrrum vinstriflokki að ná þeim árangri að mynda bandalag við fallna auðmenn um að flytja fullveldi Íslands til Brussel.

Frá stofnun fyrir áratug er Samfylkingin í tilvistarkreppu sem stafar af því að sögulegt hlutverk sósíaldemókrataískra flokka á Vesturlöndum er uppbygging velferðarkerfis. Sjálfstæðisflokkurinn tók að sér þetta hlutverk á Íslandi. Alþýðuflokkurinn lék þriðju fiðlu, á eftir Alþýðubandalaginu og forverum. Við stofnun hafði Samfylkingin ekki annað hlutverk en að sækjast eftir völdum.

Auðmannaþjónkunin sem stjórnmálafræðingurinn er stoltur af sýnir að Samfylkingin er flokkur sem leitar uppi lélegan málstað samkvæmt meginreglunni um að betra sé að veifa röngu tré en öngvu.

Réttlætið er hart, spillingin mjúk

Spillingin er í mörgum útgáfum. Á liðnum vikum og mánuðum sást til stjórnmálamanna þiggja styrki sem þeir hefðu betur látið ósnerta, auðmenn ljúga um stöðu fyrirtækja sinna og bankamenn umgangast bókhald eins og eiturlyfjasali arð sinn.

Sumir þeirra sem sitja eftir með sárt ennið vegna þess að þeir vildu mola af auðsældinni og skuldsettu sig um of eiga þau ráð handa stjórnvöldum að framlengja spillinguna. Framlengingin felst í því að gefa upp skuldir með af-því-bara rökum. Einn stjórnmálaflokkur, Framsóknarflokkurinn, er til í að ábyrgjast framlenginguna en það er einmitt sami flokkurinn sem annars vegar ruddi brautina fyrir 100 prósent húsnæðislánum og hins vegar bauð gamla spillingaraðlinum úr SÍS að gæða sér á opinberum eigum.

Veisluborð auðs og fávisku, sem þjóðin hefur setið að í tæpan áratug, er autt. Tímabært er að fólk átti sig á því að framlenging vitleysunnar er glapræði.

Að borga lán eða ekki

Kastljósumræða kvöldsins var um það hvort ætti að borga lán eða ekki. Sniðugt hugtak var kynnt til sögunnar, fjárhagsleg borgarastyrjöld, sem var hótað ef stjórnvöld leystu ekki skuldara undan byrðum sínum. Ef efnt yrði til fjárhagslegrar borgarastyrjaldar og skuldarar ynnu yrði óðara siðferðileg borgarastyrjöld þar sem þeir skilvísu vildu líka fá sitt.

Hvaða réttlæti er í því að skuldarar fái peninga á silfurfati á meðan skilvísir fá ekkert?

Hvar á vegferðinni gleymdust þessi einföldu skilaboð sem jafnt þeir fávísu sem upplýstu ættu að hafa yfir bæði kvölds og morgna: Ef ég borga ekki skuldir mínar er ég gjaldþrota...

Endurreisn eða innanlandsófriður

Ný ríkisstjórn getur ekki endurreist efnahagslífið ef hún ætlar að sækja um inngöngu Íslands í Evrópusambandið. Þróttur ríkisstjórnarinnar færi í það að útskýra hvernig hún ætlaði að bjarga landinu með því að farga fullveldinu. Það er harla langsótt að einstaklingar með tiltölulega heilbrigða dómgreind, Steingrímur J. Sigfússon, Katrín Jakobsdóttir, Ögmundur Jónasson og Atli Gíslason ætli sér í slíka vegferð.

Það virðist þó alltaf til fólk sem lítur á stjórnmál sem verslunarvöru. Árni Finnsson skrifar í  Smuguna að  Vinstri grænir eigi mótleik og geti sótt fram í umhverfismálum ef flokkurinn fórnar fullveldinu. Minnir svolítið á mann sem selur sjálfan sig í þrældóm en telur sig eiga mótleik í því að betla.