Fótbolti, lýðræði og stríð

Alkunn bábilja um samskipti þjóða er að lýðræðisríki fari ekki í stríð. Fyrri heimsstyrjöld er skýrasta dæmið um að lýðræðisþjóðir eins og England og Frakkland og aðeins minna lýðræðisrík í þá tíð, Þýskaland, ákveða að leysa úr ágreiningsmálum á vígvellinum.

Almenningsálitið var virkjað í aðdraganda fyrra stríðs til að réttlæta andstæðar kröfur stórveldanna. Aftur var almenningur settur fyrir stríðsvagninn í seinna stríði. Dagblöð voru þénugustu verkfærin til að píska upp stemninguna fyrir ófrið í Evrópu.

Eftir stríð urðu knattspyrnuleikir staðgenglar vopnaskaks. Leikir eins og England - V-Þýskaland 1966 og Vestur-Þýskaland - Frakkland 1982 voru meira en fótbolti.

Evrópsk menning í Suður-Ameríku er lýðræðisleg að nafninu til en sver sig þó meira í ætt við herskáa hefð rómönsku forfeðra sinna.

 

Minntu á deilurnar um Falklandseyjar

Refsivextir í ESB lýsa botnlausri svartsýni

Viðskiptabankar sem geyma fé hjá Seðlabanka Evrópu borga refsivexti. Viðurkenndu efnahagslögmáli er þar með snúið á haus í stað þess að fjármagnseigandi fái vexti er honum refsað. Örvæntingin sem leiðir Seðlabanka Evrópu á braut refsivaxta er verðhjöðnun.

Verðhjöðnun er vítahringur þar sem fjárfestar og neytendur halda að sér höndum vegna væntinga um verðlækkun. Við verðfall á vörum og þjónustu verður samdráttur hjá atvinnurekendum sem segja upp fólki. Aukið atvinnuleysi veldur enn minni eftirspurn, sem aftur þrýstir verði á vöru og þjónustu lengra niður.

Samhliða refsivöxtum gagnvart viðskiptabönkum heldur Seðlabanki Evrópu stýrivöxtum nálægt núlli eða 0,15. Lágir stýrivextir og núna refsivextir á viðskiptabanka ríkir lýsa hyldjúpu svartsýni á efnahagskerfi evru-ríkjanna 18. Jaðarríki sambandsins í Suður-Evrópu eiga að baki sjö ára kreppu og eygja ekki enn landssýn.

Þýskir fjölmiðlar, t.d. Die Welt, eru vantrúa á Seðlabanka Evrópu og tala um Seðlabanki Evrópu haldi lífinu í peningabrennsluvél.

Hægt en öryggluga rennur upp fyrir Þjóðverjum að þeir verða látnir borga fyrir fjármálaóreiðuna í Suður-Evrópu.