Samfylkingin og fyrirgefningin

Væntumþykja og fyrirgefning eru mannkostir. Ef meðbróður - eða systur - verður á í messunni er kristið og mannlegt að fyrirgefa yfirsjónina.

Væntumþykja sem stjórnast af flokkspólitík er aftur til marks um tvöfalt siðgæði, sem hvorki er kristið né mannkostur.

Klausturmenningunum átta, mínus Líf og Gunnlaugi, urðu á mistök. Ágúst Ólafur fokkaði svolítið upp sínum málum. Við skulum fyrirgefa þeim öllum.

Eftir því sem þeim krötum fjölgar er þurfa á náð fyrirgefningarinnar að halda verður líklegra að Samfylkingin láti af flokkspólitískri hræsni og tileinki sér mannkosti er lítt voru í hávegum þar á bæ til skamms tíma.

Líkaði við færslu Ágústs Ólafs með hvatvísu hjarta

Athugasemdir

[Benedikt Halldórsson, 15.12.2018 kl. 18:51]

Einmitt. Ef fólk sýnir væntumþykju eins og skrúfa frá vatni úr krana er næsta víst að það hafi hvorki samúð né samkennd.  

Þegar stríð skellur á með öllum þeim hörmungum sem fylgja þeim hefur það bara samúð með hörmungum fólksins sem það heldur með. 

Femínistar hafa aldrei samúð með körlum. Þær standa alltaf með konum sem eiga í deilum við karla án þess að þekkja málavöxtu né fólkið.