Síðkristni: trú án almættis

Barnatrúin, að guð sé almáttugur skapari himins og jarðar og dæmir synduga og réttláta á efsta degi, á undir högg að sækja síðustu tvær aldir eða svo. Engu að síður skírum við börnin okkar flest hver og tökum vel í að þau fermist.

Við lifum á síðkristnum tíma. Trúin er viðurkennd sem mótandi afl kynslóðanna og ól af sér hugmyndir um mannhelgi sem við viljum ekki án vera. Boðskapur kristin lifir þótt kennivaldið sé nokkuð úr sér gengið.

Þeir sem kynna sér liðna menningarheima eiga það til að uppgötva trú er hálfsefur í vitundarlífinu. Tom Holland heitir höfundur bóka um Forn-Grikki og Rómverja. Hann var, og er líklega, kristinn í almennu útþynntu merkingunni, alin upp í sunnudagaskólum ensku biskpuakirkjunnar en fullorðinn veraldlega þenkjandi. Eins og t.d. sést á meðferð hans á Múhameð og upphafi íslam.

Holland skrifaði grein í New Statesman þar sem hann lýsir endurmati á sjálfum sér og afstöðunni til kristni. Í lok greinarinnar segir hann kristni kenna að göfugra sé að þjást en valda öðrum þjáningum. 

Höfundur boðskaparins um að betra sé að þola óréttlæti en beita rangindum er aftur Platón, sá er skrifaði samræður Sókratesar. Í Gorgíasi leiðir Platón fram sannindin: ,,Ég hafði þá á réttu að standa, þegar ég hélt því fram, að hvorki ég né þú né nokkur annar maður kysi heldur að breyta rangt en að þola óréttlæti, þar sem það er í rauninni verra." [475]

Platón spókaði sig í Aþenu 400 árum áður en barnið fæddist í Betlehem.

Lærdómurinn? Jú, barnatrúin á almættið var smávegis misskilningur. Kristni var alltaf meira en Jesúbarnið. Trúin þarf ekki guð.