Ögmundur, Egill, vinstripólitík og Sýrland

Ögmundur Jónasson er gagnrýninn á hlut Bandaríkjanna og Nató í miðausturlöndum. Hann skammar RÚV fyrir að neita að fjalla um framferði vestrænna ríkja í Sýrlandi.

Egill Helgason er að hætti frjálslyndra vinstrimanna stækur Rússahatari. Hann tekur Ögmund á beinið, ekki í einni færslu heldur tveim. Í leiðinni skammar hann Katrínu Jakobsdóttur forsætisráðherra fyrir að mæta á fund þar sem Rússahatur var ekki á dagskrá.

Assad Sýrlandsforseti nýtur stuðnings Rússa. Bandaríkjamenn vilja Assad feigan og styðja aðskiljanlega uppreisnarhópa í því skyni, Kúrda meðtalda. Stefán Pálsson sagnfræðingur kemur á ská inn í deilu Ögmundar og Egils með því að vekja athygli á grein um sýrlensku borgina Raqqa sem Kúrdar frelsuðu frá Ríki íslams. Í lok greinarinnar segir að íbúar Raqqa viti ekki í hvort fótinn þeir eigi að stíga þegar valið stendur á milli Kúrda og Assad. En Assad sé þó skárri þar sem hann er arabískur, en Kúrdar ekki.

Málefni Sýrlands eru flókin en skipting íslenskra vinstrimanna er í grunninn einföld. Frjálslyndir vinstrimenn styðja Bandaríkin/Nató að búta í sundur ríki í þágu vestrænna hagsmuna, t.d. Sýrland og Úkraínu. Íhaldssamir vinstrimenn eru raunsærri - og gagnrýnni á Bandaríkin/Nató - og þar að auki ekki haldnir Rússahatri.

 

Helga Vala, Guðmundur Andri fá sér síma

Helga Vala Helgadóttir og Guðmundur Andri Thorsson þingmenn Samfylkingar fengu sér síma á kostnað þjóðarinnar í byrjun árs. Samkvæmt vef alþingis var kostnaðurinn samtals 160 þúsund krónur.

Löglegt en siðlaus, eru skilaboðin á samfélagsmiðlum þar sem birtar eru myndir af samfylkingarþingmönnunum tveim og spurt: hvers vegna kaupa þau ekki sinn síma sjálf. Þau eru með yfir 1,2 m.kr. í mánaðarkaup og ættu eins og venjulegt fólk að borga símann sinn.

Reglur alþingis eru að þingmenn geta á tveggja ára fresti keypt sér síma og rukkað almenning um 80 þúsund krónur.

Guðmundur Andri, og þó enn frekar Helga Vala, kynna sig sem riddara réttlætisins. Til að standa undir nafni verða slík fyrirbæri að temja sér hóf í (mis)notkun hlunninda sem fylgja þeirri forréttindastöðu að vera þingmenn.

Eða eru kannski Helga Vala og Guðmundur Andri ekkert á móti hlunnindum forréttindastétta? Er allt í plati sem þau segja?

 

Stjórnlyndi vex, lýðræði dofnar

Lýðræði er skásta stjórnskipunin en ekki sú besta. Rökin eru þau að besta stjórnskipunin sé ekki enn fundin upp og verður sennilega aldrei. Lýðræðið er veikt fyrirkomulag, þolir illa öfgar eins og sást í Þýskalandi á millistríðsárunum.

Lýðræði á í vök að verjast í ríkjum þar sem það stóð aldrei sterkt, t.d. Kína, Rússlandi og Tyrklandi. En jafnvel í heimshlutum sem búa að langri lýðræðishefð, Bandaríkjunum og Vestur-Evrópu, stendur lýðræðið höllum fæti. Trump yrði seint sagður lýðræðissinni, þótt hann sé lýðræðislega kjörinn. Evrópusambandið er ekki háborg lýðræðisins heldur embættismannaveldis.

Svo öfugsnúið sem það hljómar er framgangur algildra mannréttinda ein ástæða þess að lýðræðið veikist. Algild mannréttindi valdefla einstaklinginn, sérþarfir hans og sérvisku, en grafa undan því sammannlega, samfélaginu. Lýðræði þarf samfélag sem styðst við sameiginleg grunngildi. Ef einstaklingarnir eru hver og einn heimur út af fyrir sig, og það er æ minna sem sameinar þá, verður lýðræðið því merkingarlausara.

Lýðræði er ekki af eða á fyrirkomulag heldur bæði og. Lýðræðisríki viðurkenna að valdið komi frá almenningi og að valdhafar séu þjónar og eiga að standa skil á ábyrgð sinni.

Stjórnlyndi vex eftir því sem lýðræðið dofnar. Í stjórnlyndu samfélagi, sem þarf ekki endilega að vera einræði eða alræði, er meginstraumur valda ekki frá almenningi til ríkisstjórna heldur flýtur valdið í öfuga átt; yfirvöld eru forráðamenn, líkt og foreldrar barna sinna. Yfirvöld eru ekki þjónar almennings heldur ábyrgðarmenn almannaheilla.

Sagt beinskeytt: einstaklingsfrekja síðustu áratuga býr í haginn fyrir harðara yfirvald. Skrattinn hitti ömmu sína.

Getur verið forseti Kína fyrir lífstíð