Píratar og endimörk heimskunnar

Píratar reyna skipulega á þolmörk almennings fyrir heimsku á opinberum vettvangi. Meðalgreint fólk veit að límið í samfélaginu er reglur, bæði skráðar og óskráðar. 

Píratar markaðssetja sig á jaðri samfélagsins. Einn daginn boða þeir sósíalisma, þann næsta stjórnleysi og daginn þar á eftir frjálshyggju.

Grunnstef Pírata er ,,fávitanum-mér-finnst"... svo kemur einhver allsherjardella eins og að atvinnuleysi sé allra meina bót, frjáls fíkniefnasala auki velferð og að teppa neyðarlínuna sé réttmæt aðgerð eða eitthvað álíka.

,,Fávitanum-mér-finnst" viðhorfið sprettur af þeirri sannfæringu að sérhverja dellu megi setja fram opinberlega, bara ef einhverjum dettur hún í hug.

Þegar dellan er rekin öfug ofan í Pírata kemur viðkvæðið: ég var bara að djóka.

 

„Neyðarteppan“ að erlendri fyrirmynd

Slúðrað á Stígamótum

Þjóðþrifasamtökin Stígamót taka á sig ýmis einkenni félagshópa sem skilgreina sig á jaðri samfélagsins. Í Stígamótum eru ekki verk- eða vinnureglur heldur lýtur starfsemin einræðisvaldi leiðtoga. Til að halda samheldni innan hópsins eru settar saman goðsögur um samfélagið utan hópsins.

Helga Baldvinsdóttir Bjargardóttir lýsir slúðrinu á Stígamótum þar sem sögur um heimilisofbeldi ,,þjóðþekktra" Íslendinga eru bornar á borð. Líkt og í sértrúarsöfnuðum gengur leiðtoginn ekki undir sínu eiginlega nafni heldur undir viðurnefni: ,,hæstráðandi." Formlegur starfstitill hæstráðanda er hæverskari, ,,talskona."

Sú sem öllu ræður á það til að ,,hella úr skálum reiði sinnar" þegar hlutirnir ganga ekki fram eins og yfirvaldið býður. 

Innsýn í starfshætti Stígamóta er upplýsandi um litla lokaða hópa sem veita hjálpræði undir styrkri forystu ,,hæstráðanda". Ekkert hjálpræði er ókeypis. Spurningin er aðeins á hverjum kostnaðurinn lendir.

Stígamót ekki hafin yfir gagnrýni