Guðni, ekki verða Ólafur Ragnar II

Í forsetaembættinu veldur hver á heldur. Ólíkt landsmálapólitík er embætti forseta ekki sniðið að kröfum lýðræðis um fjölræði og málamiðlanir. Embætti forseta Íslands er virðingarstaða oddvita íslensku þjóðarinnar.

Fráfarandi forseti, Ólafur Ragnar Grímsson, gerði embættið pólitískara en það áður var. Þrjár meginskýringar eru á því. Í fyrsta lagi var Ólafur Ragnar rammpólitískur, umdeildur leiðtogi Alþýðubandalagsins og mótaður í orrahríð kalda stríðsins. Í öðru lagi fékk Ólafur Ragnar kjör árið 1996 vegna þess að hann var mótvægi við áhrifamesta stjórnmálamann landsins á þeim tíma, Davíð Oddsson. Honum var beinlínis ætlað að verða pólitískt mótvægi. Í þriðja lagi gerðu aðstæður Ólafi Ragnari ómögulegt annað en að verða pólitískur. Hér er vitanlega átt við hrunið 2008 þegar stjórnskipum landsins lék á reiðiskjálfi og efnahagsleg framtíð þjóðarinnar var í húfi, en sá þáttur kristallaðist í ESB-umræðunni og Icesave-málinu.

Um leið og Guðna Th. Jóhannessyni er óskað til hamingju með embættið og velfarnaðar í starfi er rétt að hvetja hann til að verða ekki Ólafur Ragnar II. Eftirlíkingarnar eru alltaf lélegri en fyrirmyndin.

6. forseti lýðveldisins tekinn við

Vesturlönd og múslímska mótsögnin

Múslímatrú er á vestrænan mælikvarða öfgatrú sem virðir ekki grunngildi vestrænnar menningar um trúfrelsi, tjáningarfrelsi og jafnrétti. Ofbeldi er samofið múslímatrú þar sem hún viðurkennir ekki aðra lífshætti en þá múslímsku.

Trúarmenning múslíma er gegnsósa af öfgum, eins og viðtækar skoðanakannanir í múslímaríkjum sýna. Samkvæmt rannsókn Pew-stofnunarinnar er almennur stuðningur í múslímaríkjum við trúarlög, sharía. Yfir helmingur íbúa Norður-Afríku og miðausturlanda styður dauðarefsingu gagnvart þeim sem snúa baki við múslímatrú.

Múslímaríki skrifa ekki upp á mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna. Sérstök samþykkt múslímaríkja, kennd við Kairó, beinlínis setur konur skör lægra en karlmenn. Trúarsetningar kóransins eru teknar upp í Kairó-yfirlýsingunni sem undirstrikar andstyggð múslíma á rétti annarra en þeirra sem fylgja spámanninum.

Vestræn samfélög reyndu lengi vel að mæta múslímum með umburðalyndi. Undir formerkjum fjölmenningar áttu allir að finna sína fjöl í samfélaginu: kristnir, gyðingar, múslímar, ásatrúarmenn, búddistar og vantrúaðir. Múslímar notuðu fjölmenningarsamfélagið til að koma sér fyrir á vesturlöndum og í framhaldi gera kröfu um múslímavæðingu þar sem vestræn grunngildi, t.d. tjáningarfrelsi, skyldu víkja ef múslímar móðguðust.

Hryðjuverk múslíma síðustu ár sýna að ógn trúarofbeldis eykst. Sumir, t.d. franski félagsfræðingurinn Farhad Khosrokhavar telja aukið umburðalyndi vera rétta svarið við trúaröfgunum. Frakkland, segir Khosrokhavar, gengur of langt í veraldarhyggju og verður að leyfa múslímum að tjá trúarmenningu sína. Aðrir, eins og Bretinn Charles Moore, hvetja til skilnings á vægðarlausu eðli trúarmenningar múslíma til að hægt sé að mæta ógninni við vestræna menningu.

Danir eru umburðarlynd þjóð. Þegar þriðjungur þeirra telur að Danmörk eigi í stríði við múslímatrú er augljóst að þeir telja umburðarlyndi ekki rétta svarið við múslímskum ágangi. Æ fleiri sannfærast um að múslímska trúarmenningu og vestræna lífshætti er ekki hægt að samrýma.

Múslímska mótsögnin sem vesturlönd standa frammi fyrri er þessi: öfgatrú sem notar trúfrelsi til að grafa undan vestrænum mannréttindum verður ekki stöðvuð nema með takmörkun á trúfrelsi. En takmörkun á trúfrelsi er skerðing á mannréttindum.

Evrópa stendur bjargarlaus gagnvart mótsögninni. Ísland getur enn gætt sín og ekki leyft innflutning á múslímsku mótsögninni.

 

Telja Danmörku í stríði við íslam