Þjóðin er ekki á Austurvelli - heldur óreiðufólkið

Fáeinar hræður voru á Austurvelli í vikunni og gerðu hávaða. Enn færri hræður boða ófrið við heimili fólks. Aftur var það þjóðin sem gekk að kjörborði vorið 2013 og kaus sér þingmeirihluta.

Þingmenn eins og Svandís Svarsdóttir grafa undan stjórnskipum samfélagsins. Með stuðningi ýmissa fjölmiðla og hávaðafólks á samfélagsmiðlum reyna Svandís og félagar hennar að ómerkja lýðræðislegar kosningar.

Óreiðufólkið hélt stjórnartaumunum kjörtímabilið 2009 til 2013. Það reyndi að kollvarpa stjórnarskránni, eyðileggja gjaldmiðilinn og flytja fullveldið til Brussel. Ekkert af þessu heppnaðist.

Óreiðufólkið getur ekki farið að leikreglum og það getur heldur ekki nýtt sér leikreglurnar þegar það er við völd. Annars væri það ekki óreiðufólk.

Dónaskapur gagnvart þjóðinni

Írak kenndi Bandaríkjunum lexíu

Bandaríkin voru með um 130 þúsund manna herlið í Írak, þegar mest var, en réðu samt ekki við borgarastríðið sem skall á eftir sigur þeirra á stjórn Saddam Hussein 2003.

Ormagryfjan sem opnast í ríkjum miðausturlanda þegar harðstjórar falla er ekki á færi neinna að loka nema heimamanna - í mynd einhvers konar harðstjórnar.

Engin leið er fyrir vesturlönd að setja saman lýðræðislegar ríkisstjórnir í arabaríkjunum fyrir botni Miðjarðarhafs. Auk Sýrlands er borgarastríð í Líbýu og sömuleiðis í Yemen.

Tveir valdapólar eru í miðausturlöndum. Íran þar sem shítar ráða ferðinni og fjölskylduríkið Sádí-Arabía með súnnímúslíma. Íranir styðja Assad Sýrlandsforseta en Sádar og Tyrkir, sem einnig eru súnnar, eru bakhjarlar helstu uppreisnarhópanna. Ríki íslams eru þriðji aðilinn, en þeir berjast fyrir súnnísku kalífadæmi.

Rússland styður shíta en Bandaríkin súnna. Þótt takist að kveða niður Ríki íslams er sambúðarvandi súnna og shíta óleystur.

 

Útilokar landhernað í Sýrlandi