Illugi og félagar andskotast út í traust

Alkunnir vinstrimenn hjóla í ráðherra og biskup fyrir að tala um traust í samfélaginu. Hanna Birna Kristjánsdóttir innanríkisráðherra talaði um traust á kirkjuþingi og Agnes M. Sigurðardóttir sömuleiðis.

Þeir Illugi Jökulsson, Karl Th. Birgisson og Úlfar Þormóðsson  eiga erfitt með að umbera ákall um traust.

Hvers vegna hatast vinstrimenn út í áköll um að traust aukist í samfélaginu? Jú, vegna þess að í samfélagi þar sem ríkir traust eiga vinstrimenn harla lita von á stuðningi til landsstjórnar.

Þegar vantraust ríkir, upplausn og óöld, þá eiga vinstrimenn leik samanber búsáhaldabyltinguna og kosningasigur vinstriflokkanna vorið 2009.

 

Kirkjuþing sett í Grensáskirkju

Vinstriflokkarnir, valdatakan og útlegðin

Vinstriflokkarnir, Samfylkingin og Vg, notfærðu sér upplausnina í kjölfar hrunsins til valdatöku. Með því að kynda undir stjórnleysi og auka á upplausn í samfélaginu, sem þó var nóg fyrir, sáu vinstrimenn sér leik á borði að skrifa hrunið allt á reikning Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks.

Í kosningunum vorið 2009 tókst vinstriflokkunum að ná meirihluta í fyrsta sinn í lýðveldissögunni. Valdatakan heppnaðist. Vinstriflokkarnir náðu völdum á forsendum upplausnar. En til að halda völdum þarf stöðugleika. Vinstriflokkarnir reyndust ófærir að búa til stöðugleika og þeim var refsað grimmilega af kjósendum vorið 2013; Samfylkingin fékk 12,9% og Vg 10,9%.

Vinstriflokkarnir lærðu ekkert af kosningunum. Þeir trúa enn að skæruliðapólitík, sbr. t.d. leka-málið og stóra vélbyssumálið, skili sér í varanlegum völdum. Svo er ekki. Flokkar sem sem byggja pólitík sína á upphlaupsmálum geta í besta falli skorað stórt í skoðanakönnunum og við afbrigðilegar aðstæður eins og voru eftir hrun.

Á meðan upphlaupspólitíkin ræður ríkjum á hjá vinstriflokknum verða þeir í útlegð frá stjórnarráðinu. 

„Við höfðum tapað“

Hlutafélög og svik við samfélagið

Fyrsta íslenska hlutafélagið var stofnað um miðja 18. öld af Skúla Magnússyni og félögum og markaði upphaf nývæðingar atvinnulífs hér á landi, - sem raunar tók langan tíma enda settu móðuharðindin og Napoleónsstyrjaldir strik í reikninginn.

Hlutafélög voru drifkraftur breyttra atvinnuhátta og eru bráðnauðsynleg fyrir þróun í atvinnurekstri með því að takmarka ábyrgð einstaklinga við framlagt hlutfé. Á hinn bóginn er morgunljóst að sumir nota hlutafélagaformið til að svíkjast undan ábyrgð gagnvart birgjum og lánadrottnum.

Til að bregðast við þessum svikum mætti reyna leið upplýsingatækninnar og gagnsæis með því að koma upp opnum gagnabanka sem heldur utan um öll skráð hlutafélög og einkahlutafélög og stjórnir þeirra. Upplýsingar um gjaldþrot einstaklinga ættu heima í þessum banka. Með því að fletta upp kennitölu einstaklinga mætti sjá viðskiptaferil hans, í hvaða stjórnum hlutafélaga hann hefur setið, hvort einhver þeirra hafi orðið gjaldþrota og svo framvegis.

Gusan af gjaldþrotum eftir hrun mun að einhverju marki hjaðna sjálfkrafa. Á hinn bóginn er alveg eins líklegt að lukkuriddarar líti á gjaldþrot sem hluta af viðskiptaáætlun. Opinn gagnabanki um hlutafélög ætti að takmarka svigrúm lukkuriddarana.   

290 milljarðar í kröfur